Jesteś na nieaktualnej wersji strony. Bieżące informacje znajdziesz na biblioteka.kcek.pl

Między nami rodzicami

Proponujemy Państwu, Drodzy Rodzice i Opiekunowie naszych Uczniów, nową przestrzeń pozyskania informacji czy też refleksji nad istotnymi, a dotykającymi nas niemalże każdego dnia (bezpośrednio lub pośrednio) zjawiskami, problemami, sytuacjami wychowawczymi.

W zakładce Między nami rodzicami pojawią się teksty oparte na wiedzy pedagogicznej, wieloletnim już często doświadczeniu bycia nauczycielem, wychowawcą, rodzicem czy też na pracach innych autorów, artykułach z wartościowych czasopism czy książek, materiałach ze szkoleń i kursów.

Zapraszamy serdecznie do zapoznania się z zamieszczonymi w tej rubryce zagadnieniami. Będziemy je publikować sukcesywnie z nadzieją, że znajdą uważnych i otwartych czytelników, a przede wszystkim pozwolą wzbogacić i poszerzyć wiedzę każdego z Państwa i tym samym umożliwią skuteczniejsze i efektywniejsze wychowanie dzieci i młodzieży na ludzi godnych.

Słów kilka o uzależnieniu dziecka od komputera i Internetu

Dzieci błyskawicznie odnajdują się w świecie nowych technologii. Funkcjonują w sieci na co dzień. Osiedlowy trzepak zastępuje forum, portal społecznościowy, grupa zamknięta. Tak jest łatwiej, modniej i szybciej. Internet jest atrakcyjnym źródłem rozrywki. Dodatkowym atutem są gry komputerowe, które zapewniają podekscytowanie, odprężenie, rywalizację, nawiązywanie relacji społecznych, stawiają wyzwania.

Wielu rodziców niepokoi się nadmiernym używaniem komputera i Internetu przez ich dzieci. Widzą problem, ale nie wiedzą jak go zdefiniować i mają trudności w adekwatnym radzeniu sobie w takich sytuacjach. Często podejmowane działania są konfliktogenne i nieefektywne, tym bardziej warto je oprzeć na współczesnej wiedzy, a czasami też na specjalistycznej pomocy.

W jakich sytuacjach można podejrzewać, że zaistniało uzależnienie od komputera i Internetu? Sygnały ostrzegawcze:

dziecko odczuwa silną potrzebę korzystania z komputera,
dziecko spędza przy komputerze/Internecie kilka godzin dziennie, z tego powodu wagaruje i/lub ma gorsze wyniki w nauce,
gdy coś lub ktoś mu przeszkadza w działalności komputerowej, staje się konfliktowe, wyraża rozdrażnienie, złość lub agresję,
kłamie, ukrywając rzeczywisty czas spędzony przy komputerze, zamyka drzwi, nie pozwala się kontrolować, przekracza czas zaplanowanej aktywności przy komputerze/Internecie,
wszelkim innym aktywnościom (jedzenie, spanie, nauka, rozwijanie zainteresowań) poświęca znacznie mniej czasu,
na pierwszym miejscu stawia relacje wirtualne,
cierpi na bezsenność, ma problemy z zaśnięciem,
zaniedbuje obowiązki,
izoluje się od otoczenia i rezygnuje z życia w realnym świecie,
ma problemy z koncentracją,
zaniedbuje higienę osobistą,
w przypadku gier – dominują u dziecka ciągłe myśli o tym, co stanie się w momencie, gdy zagra w grę,
ukrywa prawdziwe emocje, Internet jest sposobem radzenia sobie z problemami,
w związku z nadmierną aktywnością w omawianym zakresie dziecko może być zmęczone, apatyczne, może nieadekwatnie przybierać na wadze lub mogą się u niego rozwijać wady postawy i wzroku i inne problemy zdrowotne.

Jak sobie radzić – wskazówki dla rodziców

podejmij otwarte i szczere rozmowy z dzieckiem (próbuj nie oceniać dziecka i mu nie przerywać, skup się na zbadaniu jego rzeczywistych motywacji i trudności),
ustal jasne granice i konsekwentnie ich przestrzegaj, próbuj spokojnie egzekwować ich przestrzegania przez dziecko,
ustal obowiązki, które dziecko ma realizować jako wkład w życie rodzinne, unikaj przyznawaniu mu „specjalnych przywilejów” (np. wyręczanie w zakresie tych obowiązków),
zaproponuj dziecku alternatywne i korzystniejsze sposoby zaspokajania jego potrzeb oraz rozwoju jego zainteresowań i aktywności,
zadbaj o wspólne i aktywne spędzanie czasu,
staraj się nie obwiniać dziecka za rzeczy, na które nie ma wpływu,
ustal znaczenie i rolę mediów elektronicznych oraz sposoby korzystania z nich przez członków rodziny,
ustal zasady dotyczące czasu, jaki dziecko może przeznaczyć na aktywność w sieci
zapewnij dziecku modelowanie innych form spędzania czasu, budowania relacji oraz osiągania satysfakcji.

W sytuacji kiedy te sposoby nie są skuteczne, a utrzymuje się uzasadniony niepokój, wówczas warto skorzystać z profesjonalnej pomocy specjalisty terapii uzależnień, psychiatry dziecięcego lub innych fachowców mogących wspomóc i uzupełnić działania rodzicielskie poprzez psychoterapię indywidualną lub grupową, konsultacje rodzinne lub warsztaty umiejętności (zarówno dla dziecka jak i dla rodziny). Trzeba pamiętać, że brak efektywności rozwiązywania omawianych problemów (a czasami właśnie – brak leczenia) może powodować, że problem narasta i w skrajnej sytuacji może spowodować całkowite wycofanie się oraz zahamować rozwój młodego człowieka powodując zaburzenie wszystkich sfer życia.

Oprac. mgr Agnieszka Bartkowiak

Bibliografia:

Głos pedagogiczny, nr 102, Poznań, październik 2018
Wirtualny świat, Jakub Śpiewak w: Bezpieczna bajka, Warszawa, 2011
Ogonowska Agnieszka, Uzależnienia medialne czyli o patologicznym wykorzystaniu mediów, Kraków 2014
www.centrumdobrejterapii.pl, uzależnienie od komputera i Internetu – kiedy podejrzewać, jak postępować?

Zamieszczono: 7 lutego 2019 r.

Prośba dziecka - Janusz Korczak

Zapraszam dzisiaj Was, Drodzy Rodzice, zarówno małych jak i całkiem dużych do przeczytania „Prośby dziecka” sformułowanej wiele lat temu przez jednego z najwybitniejszych Pedagogów (celowo zapisałam to słowo wielka literą), który miłość do dzieci, rozumianą jako pragnienie ich prawdziwego dobra, potwierdzał przez wiele lat codziennym życiem pełnym szacunku, uwagi, wierności i w końcu oddaniem życia za swoich podopiecznych z domu dziecka, za swoje dzieci po prostu.

Nie psuj mnie. Dobrze wiem, że nie powinienem mieć tego wszystkiego, czego się domagam. To tylko próba sił z mojej strony.
Nie bój się stanowczości. Właśnie tego potrzebuję - poczucia bezpieczeństwa.
Nie bagatelizuj moich złych nawyków. Tylko ty możesz pomóc mi zwalczyć zło, póki jest to jeszcze w ogóle możliwe.
Nie rób ze mnie większego dziecka, niż jestem. To sprawia, że przyjmuje postawę głupio dorosłą.
Nie zwracaj mi uwagi przy innych ludziach, jeśli nie jest to absolutnie konieczne. O wiele bardziej przejmuję się tym, co mówisz, jeśli rozmawiamy w cztery oczy.
Nie chroń mnie przed konsekwencjami. Czasami dobrze jest nauczyć się rzeczy bolesnych i nieprzyjemnych.
Nie wmawiaj mi, że błędy, które popełniam, są grzechem. To zagraża mojemu poczuciu wartości.
Nie przejmuj się za bardzo, gdy mówię, że cię nienawidzę. To nie ty jesteś moim wrogiem, lecz twoja miażdżąca przewaga!
Nie zwracaj zbytniej uwagi na moje drobne dolegliwości. Czasami wykorzystuję je, by przyciągnąć twoją uwagę.
Nie zrzędź. W przeciwnym razie muszę się przed tobą bronić i robię się głuchy.
Nie dawaj mi obietnic bez pokrycia. Czuję się przeraźliwie tłamszony, kiedy nic z tego wszystkiego nie wychodzi.
Nie zapominaj, że jeszcze trudno mi jest precyzyjnie wyrazić myśli. To dlatego nie zawsze się rozumiemy.
Nie sprawdzaj z uporem maniaka mojej uczciwości. Zbyt łatwo strach zmusza mnie do kłamstwa.
Nie bądź niekonsekwentny. To mnie ogłupia i wtedy tracę całą moją wiarę w ciebie.
Nie odtrącaj mnie, gdy dręczę cię pytaniami. Może się wkrótce okazać, że zamiast prosić cię o wyjaśnienia, poszukam ich gdzie indziej.
Nie wmawiaj mi, że moje lęki są głupie. One po prostu są.
Nie rób z siebie nieskazitelnego ideału. Prawda na twój temat byłaby w przyszłości nie do zniesienia. Nie wyobrażaj sobie, iż przepraszając mnie stracisz autorytet. Za uczciwą grę umiem podziękować miłością, o jakiej nawet ci się nie śniło.
Nie zapominaj, że uwielbiam wszelkiego rodzaju eksperymenty. To po prostu mój sposób na życie, więc przymknij na to oczy.
Nie bądź ślepy i przyznaj, że ja też rosnę. Wiem, jak trudno dotrzymać mi kroku w tym galopie, ale zrób, co możesz, żeby nam się to udało.
Nie bój się miłości. Nigdy.

Zamieszczono: 9 listopada 2018 r.

O konkursach uczniowskich słów kilka

Dzisiejsza szkoła to nie tylko lekcje. Konkursy przedmiotowe szkolne i międzyszkolne, zawody sportowe i prezentacje uczniowskich projektów weszły na stałe do praktyki edukacyjnej. To dobry sposób pracy z uczniami szczególnie zainteresowanymi przedmiotem.

Czy konkursy są dla wszystkich?

Konkursy międzyszkolne są swego rodzaju „pretekstem” edukacyjnym, dają dzieciom szansę ujawnienia się ze swoimi talentami, pochwalenia posiadaną wiedzą, artystycznymi czy sportowymi uzdolnieniami, naukowymi i wszelkimi innymi pasjami, jak np. hodowla kaktusów czy patyczaków. Nie jest to dyscyplina zarezerwowana wyłącznie dla najlepszych. Większość dzieci ma różne zainteresowania, które warto pokazać innym. Wiele dzieci chciałoby spróbować swoich sił, ale boją się porażki, nie są pewne swoich umiejętności. Niektóre pytają nauczyciela, czy warto próbować?

Szkolne zmagania mogą się zakończyć sukcesem i zachęcić dziecko do zmagań nie tylko z rówieśnikami, ale też z własnymi obawami typu: „czy się sprawdzę? czy sobie poradzę? czy nie zawiodę?”. Z drugiej strony udział w konkursie jest związany z ryzykiem niepowodzenia i porażki, a co za tym idzie, z doświadczeniem stresu, którego rodzic lub nauczyciel często chce uczniowi oszczędzić.

Udział a nie sukces

Nauczyciel powinien nastawić ucznia na udział a nie na bezwarunkowy sukces i zwycięstwo. Jeśli uczniowie skoncentrują się przede wszystkim na osiągnięciu sukcesu, skupią cały wysiłek na dążeniu ku upragnionemu pierwszemu (lub punktowanemu) miejscu, wówczas „przygoda”, jaką może być etap przygotowywania się do konkursu, zamieni się w jeden wielki stres, nie mówiąc o gigantycznej goryczy porażki, jakiej doświadczy dziecko, które nie zajęło upragnionego miejsca. Zadaniem nauczyciela i rodziców jest towarzyszenie uczniowi w zmaganiach i wspieranie w trudnych chwilach, dodawanie otuchy, wiara w możliwości, optymizm i duma -bez względu na wyniki.

Poznanie siebie

Konkurs czy olimpiada szkolna pozwala sprawdzić siebie i swoje reakcje, przyjrzeć się sobie „na tle” innych. Jest to „przymiarka” do przyszłych poważnych sprawdzianów i egzaminów. Nie grozi takimi poważnymi konsekwencjami, jak prawdziwy egzamin, a jednocześnie stwarza szansę na przyjęcie bądź odzyskanie właściwej perspektywy w ocenie własnych kompetencji. Startujący w olimpiadzie niedowiarek może się przekonać, że radzi sobie całkiem nieźle, na przykład z matematyką, a przeceniający własne możliwości mądrala może dojść do wniosku, że są inni, którzy wiedzą tyle samo albo i więcej. Innymi słowy – „ćwiczenie czyni mistrza”, a więc trening w radzeniu sobie z pewną formą egzaminu, jaką jest konkurs, przydaje się w życiu .

Przygotowania do międzyszkolnej rywalizacji są też okazją do odkrycia nowych, do tej pory nieznanych obszarów wiedzy. Zgłębianie tajników przedmiotu może się stać intrygującą naukową przygodą, bo nagle dziecko dowiedziało się o czymś, o czym nie ma mowy w szkolnych podręcznikach.

„Plusy” bez „minusów”, czyli warto brać udział w konkursach

Argumentem „za” jest spróbowanie czegoś nowego. Nowe doświadczenia są wartościowe niejako same w sobie. Chociaż niekoniecznie łatwe, bo związane z porównywaniem siebie z innymi, ze współzawodnictwem, rywalizacją, uczą radzenia sobie, uczą umiejętności przeżywania stresu, oswajają z myślą, że nie zawsze się wygrywa. Nawet najlepszy uczeń, przyzwyczajony w swojej szkole i przekonywany przez rodziców, że „jest genialny”, startując w konkursie przedmiotowym, ma okazję zweryfikować opinie na swój temat w kontakcie z innymi. Warto, by uczniowie sprawdzili się w takiej konfrontacji, gdyż potem lepiej poradzą sobie w innych sytuacjach. Startujący w konkursach uczniowie przeciętni, a nawet słabsi, mogą się przekonać, że „nie jest tak źle”. Uczniowie postrzegani do tej pory jako przeciętni czy słabi mogą pokazać, że w niektórych dziedzinach (np. muzyka, recytacja, plastyka, sport, przyroda) radzą sobie świetnie. Osiągnięty przez nich sukces może się stać podstawą do podwyższenia samooceny, a także umocnienia pozycji wśród rówieśników.

Plusy udziału w konkursach:

Pogłębianie wiedzy i rozwój zainteresowań (etap przygotowania do konkursu)
trening samodyscypliny (trzeba racjonalnie gospodarować czasem dzielonym między lekcje a przygotowania do konkursu)
okazja do zaprezentowania swoich umiejętności czy zainteresowań (skutkująca wzrostem samooceny, a także docenieniem przez nauczycieli, kolegów, rodzinę)
gromadzenie kapitału wiedzy, która będzie później procentować (na egzaminach, w gronie rówieśników, w przyszłych życiowych sytuacjach)
oswojenie się z sytuacją konkursowo-egzaminacyjną, kontrola nad własnymi emocjami: nieśmiałością, nerwowością, brakiem opanowania
możliwość nawiązania ciekawych znajomości (przyjaźni) z wartościowymi ludźmi: myślącymi, ambitnymi, mającymi zainteresowania, aktywnymi

Zamieszczono: 24 września 2018 r.

10 zdań, które warto mówić dzieciom
(poza „kocham cię”)

Dzieci są bardzo wrażliwe i delikatne. To, co do nich mówimy: nasze opinie, uczucia, sądy, zostawia w nich trwały ślad. Na tej podstawie budują obraz siebie i otaczającego świata. Uczą się także wyrażać swoje uczucia i emocje. Poniżej znajdziecie Państwo 10 zdań, które warto mówić dzieciom każdego dnia!

Co dla dziecka może znaczyć to, że jest wartościowe i ważne? Agnieszka Stein opisuje je tak:

„Dobrze, że jestem na świecie. Mam tu swoje miejsce i jestem potrzebny. Mam własną drogę do przejścia, własną lekcję do nauczenia i własne zadanie do wykonania. Nie jestem ani lepszy, ani gorszy od innych i nie ma nikogo na świecie takiego samego jak ja. Jestem niepowtarzalny. W tej chwili może niewiele wiem i umiem, ale cały czas się uczę i rozwijam. Robię to we własnym tempie i najlepiej jak potrafię”.

Z kolei Jasper Juul ujmuje to tak:

„Jestem w porządku i mam swoją wartość tylko dlatego, że istnieję”.

Pozytywny stosunek do samego siebie i wiara w swoje możliwości przekładają się bezpośrednio na nawiązywanie relacji interpersonalnych, ciekawość świata, wyniki
w nauce i wiele innych aspektów. Bez popadania w przesadę można stwierdzić, że pozytywna samoocena to niejako klucz do szczęścia. Dlatego to niezwykle ważne, by dziecko lubiło i akceptowało siebie takim, jakie jest.

Jak to osiągnąć? Zdaniem Juula na samoocenę mają wpływ dwie rzeczy:

bezwarunkowa akceptacja przez osoby znaczące (przede wszystkim przez rodziców, opiekunów),
poczucie docenienia przez innych za to, jacy jesteśmy.

Przeczytajcie, proszę, 10 zdań, które budują pozytywną samoocenę dziecka:

Mówiąc: „Zawsze możesz na mnie liczyć”,
mówisz: Mogę nie zgadzać się z wyborami i decyzjami, które podejmujesz, ale nie ma to wpływu na moje uczucia do ciebie.
Mówiąc: „Lubię spędzać z tobą czas”,
mówisz: Jesteś ciekawy, wyjątkowy, ważny i dobrze się czuję w twoim towarzystwie.
Mówiąc: „Słucham cię”,
mówisz: Jestem tu dla ciebie. To, co mówisz, jest dla mnie ważne. Chcę poznać twoje przemyślenia i zrozumieć twoje uczucia.
Mówiąc: „Dziękuję”,
mówisz: Doceniam twój wysiłek.
Mówiąc: „Przepraszam”,
mówisz: Popełniłam błąd. Dorosłym też się to zdarza. To okazja do nauki i wyciągnięcia wniosków na przyszłość.
Mówiąc: „Widzę, że bardzo się starasz”,
mówisz: Wysiłek, który wkładasz, i dążenie do celu są ważniejsze niż efekt, który osiągniesz.
Mówiąc: „Opowiedz mi o tym”,
mówisz: Chcę zobaczyć świat z twojej perspektywy.
Mówiąc: „Ufam ci”,
mówisz: Jesteś kompetentny.
Mówiąc: „Co o tym myślisz?”,
mówisz: Chcę poznać twoje zdanie, bo twoja opinia jest dla mnie ważna.
Mówiąc: “Cieszę się, że jesteś”,
mówisz: Jesteś wyjątkowy. Jesteś dla mnie ważny. Przebywanie w twoim towarzystwie sprawia mi radość.

Autor: Ewa Krogulska,
artykuł opublikowany na stronie dziecisawazne.pl

Zamieszczono: 13 marca 2018 r.

Moje dziecko jest inteligentne!

Zastanawiamy się często, jakie zdolności posiadają nasze dzieci, czasem wątpimy, czy w ogóle je posiadają… Porównujemy swoje dzieci z dzieckiem sąsiada, szwagra, kuzynki, koleżanki. I –zupełnie nieświadomie – robimy dziecku dużą krzywdę. Bo okazuje się, że inteligencje tworzą profil niepowtarzalny dla innych jednostek, profile te są dynamiczne i zmieniają się w trakcie rozwoju jednostki. Wszystkie inteligencje współpracują ze sobą w różnych konfiguracjach, można je rozwijać poprzez różnorodne ćwiczenia. Co najważniejsze -każda osoba posiada wszystkie rodzaje inteligencji, tylko, że rozwinięte one są w różnym stopniu. Rodzaje inteligencji? To jest ich więcej…?

Dr Howard Gardner ,profesor Uniwersytetu Harvardaw 1983 roku stworzył TEORIĘ INTELIGENCJI WIELORAKICH, która jest bardzo popularna i akceptowana przez pedagogów, psychologów, naukowców. Koncepcja ta zakłada, że inteligencja nie jest jedną właściwością, która opisuje możliwości człowieka w zakresie aktywności intelektualnej, ale istnieje kilka rodzajów inteligencji w zależności od tego, o jaki rodzaj aktywności chodzi. Gardner pokazuje, że inteligencja jest dynamiczna i wielopłaszczyznowa, wykraczająca poza zdolności lingwistyczno - logiczne, które tradycyjnie testujemy i oceniamy w szkołach. Na podstawie analizy badań z różnych dziedzin: neurologii, psychologii, psychometrii i antropologii wyodrębnił on siedem rodzajów inteligencji.

Werbalną /słowną/
Matematyczno – logiczną
Wizualno – przestrzenną
Fizyczno-kinestetyczną
Muzyczno-rytmiczną /słuchową/
Interpersonalną/międzyludzką/
Intraspersonalną/wewnętrzną/

Przyjrzyjmy się zamieszczonym poniżej opisom dzieci z kolejnymi rodzajami inteligencji. Może znajdziecie, drodzy rodzice odpowiedź, jaką inteligencję ma Wasze dziecko? Jak je wspierać?

rodzaj inteligencji	opis	Jak rozwijać daną inteligencję? - Wskazówki dla n-li i rodziców –jak dobierać zadania, ćwiczenia, na co zwracać uwagę podczas lekcji, jak planować dziecku czas pozalekcyjny, pozaszkolny
werbalna/słowna/ MÓWIENIE CZYTANIE PISANIE	Kuba uważnie czyta wszystko, co wpadnie mu w ręce. Uwielbia słuchać bajek, opowiadań i wierszy czytanych przez nauczyciela. Na zajęciach chętnie przyłącza się do rozmowy. Umie objaśniać, argumentować i bronić swojego zdania. Często tłumaczy innym dzieciom, jak rozwiązać jakiś problem. Nie nużą go ćwiczenia gramatyczne i ortograficzne, a jego opowiadania wyróżniają się bogactwem słownictwa.	czytanie książek, pisanie listów, pamiętników, wierszy, opowiadań, działalność w gazetce szkolnej, wynajdywanie informacji w różnych źródłach, robienie wywiadów, rozmaite gry słowne, dyskusje
matematyczno-logiczna LICZENIE MIERZENIE FIGURY GRY	Jola jest nad wiek poważna. Zawsze jest dobrze zorganizowana. Stara się przewidywać skutki swojego zachowania. Lubi liczyć, rozwiązywać zadania, zagadki i wyciągać wnioski. Jest dociekliwa, systematyczna i dokładna. W czasie zajęć szkolnych zadaje dużo pytań i sprawdza, czy wszystko zostało poprawnie obliczone i napisane.	gry logiczne, rozmaite zadania matematyczne, rozwiązywanie problemów matematycznych, planowanie podróży, liczenie w pamięci, stawianie hipotez, zadawanie pytań, programowanie komputerowe, porządkowanie otoczenia (np. miejsca do nauki).
wizualno-przestrzenna POSTRZEGANIE GRY PRZESTRZENNE KOLORY	Agatka często się zamyśla w czasie zajęć. Słuchając innych, często rysuje na marginesach esy-floresy. Wyraźnie ożywia się, gdy w książkach obok tekstów pojawiają się obrazki, diagramy, mapki, labirynty. Lubi, kiedy na zajęciach prezentowane są filmy lub pokazy multimedialne. Dostrzega na nich szczegóły, które umykają innym. Wykonane przez nią prace plastyczne wyróżniają się ciekawą tematyką, dobrym wyczuciem koloru, proporcji i dużą liczbą szczegółów. Lubi fotografować, lepić z plasteliny, projektować i wykonywać prace techniczne z różnych materiałów	tworzenie obrazów, rysunków, czytanie i tworzenie map, planów, wykresów, przedstawianie informacji w postaci graficznej, kodowanie, tworzenie prezentacji komputerowych, nagrywanie filmów, oglądanie dzieł sztuki, wystaw, kółka artystyczne, fotograficzne
fizyczno-kinestetyczna RUCH TANIEC TEATR	Ewa już po chwili zaczyna się wiercić i kręcić lub manipulować przedmiotami. Najlepiej uczy się wtedy, kiedy może coś wziąć do ręki, wykonać jakąś czynność, klaskać, chodzić itp. Uwielbia sport, taniec, roboty ręczne. Szczególną przyjemność sprawia jej zabawa w teatr. Ma wyrazistą mimikę i gestykulację.	ćwiczenia ruchowe, uprawianie jakiejś dyscypliny sportowej, zabawy wymagające refleksu, taniec, robótki ręczne, pantomima, żonglowanie, rozpoznawanie kształtów, faktur, zajęcia teatralne
muzyczno-rytmiczna GRA ŚPIEW RUCH PRZY MUZYCE	Łukasz ożywia się, kiedy na zajęciach słyszy dźwięki muzyki, uczy się piosenki lub tańca. Ładnie śpiewa. Jest szczególnie wrażliwy na wysokość dźwięków i emocje zawarte w utworach muzycznych. Z łatwością rozpoznaje brzmienie instrumentów. Szybko nauczył się grać na dzwonkach. W czasie zajęć i przerw często nuci pod nosem, pogwizduje lub bębni, w co się da. Lubi się uczyć, kiedy w tle słyszy muzykę.	nauka gry na dowolnym instrumencie, rozpoznawanie melodii, śpiewanie, ruch przy muzyce, taniec, słuchanie muzyki przed i w trakcie uczenia się, relaksacja przy muzyce
interpersonalna jedna z najważniejszych inteligencji KONTAKTY Z INNYMI NAUCZANIE WSPÓŁPRACA	Filip uwielbia chodzić do szkoły. Łatwo nawiązuje kontakty z rówieśnikami i dorosłymi. Ma talent organizatorski. Lubi uczyć się w grupie z innymi dziećmi i często im przewodzi. Wymienia się z nimi swoimi pomysłami, pyta o zdanie. Jest czuły na nastroje, potrzeby oraz krzywdę innych. Jest lubiany. Często dzieci proszą go o rozstrzyganie sporów. Ma bliskich przyjaciół, z którymi lubi spędzać wolny czas.	uczenie się w grupach, udział w zabawach i zadaniach interpersonalnych, ćwiczenia efektywnej komunikacji, spotkania towarzyskie, aktywne kierowanie projektami, udział w życiu rodzinnym, klasowym i szkolnym
intrapersonalna WRAŻLIWOŚĆ INTUICYJNOŚĆ IDEOWOŚĆ	Tomek jest wyciszony i spokojny, skoncentrowany na swoich wewnętrznych przeżyciach i emocjach. Na zajęciach woli siedzieć z boku, obserwując koleżanki i kolegów, niż uczestniczyć w ich zabawach czy pracy grupowej. Jest bardzo zdyscyplinowany. Na ogół jest mało aktywny na zajęciach. Kiedy udziela odpowiedzi, długo się zastanawia. Stara się stale doskonalić. Jest indywidualistą, lubi się wyróżniać.	obserwacja swoich emocji, uczuć, myśli, czytanie biografii i literatury psychologicznej, prowadzenie dziennika, snucie marzeń, udział w warsztatach psychologicznych

Zapamiętajmy! Nasze dzieci są inteligentne, tylko my –dorośli: rodzice, nauczyciele- stwórzmy im warunki do rozwoju inteligencji. Pamiętajmy, że w polskich szkołach –niestety – nadal tradycyjnie testujemy i oceniamy tylko zdolności lingwistyczno – logiczne. A poza nimi istnieje jeszcze kilka innych inteligencji, które właściwie rozwijane spowodują, że nasze dziecko znajdzie cel w życiu, odniesie sukces na miarę swoich możliwości i poczuje się szczęśliwe

Zamieszczono: 23 stycznia 2018 r.

Logopeda radzi – jak efektywnie ćwiczyć z dzieckiem

Mowa w dużej mierze wpływa na całokształt rozwoju dziecka, a szczególnie na jego powodzenie w szkole. Daje możliwości precyzyjnej komunikacji, stanowi narzędzie w zdobywaniu informacji, pozwala na wyrażanie swoich myśli, własnych opinii i uczuć. Poziom językowej komunikacji w dużej mierze determinuje możliwości człowieka. Sposób komunikowania się wpływa na sukcesy edukacyjne, zawodowe oraz relacje z innymi ludźmi. Aby odnieść sukces logopedyczny każdy z uczniów powinien otrzymać wsparcie zarówno ze strony logopedy, nauczyciela oraz rodziców.

Pragnę przedstawić Państwu kilka wskazówek, które mogą wspomóc pracę w zakresie korygowania wymowy wykonywaną w domu:

Stała pora ćwiczeń - niech ćwiczenia staną się rytuałem np. ćwiczmy z dzieckiem zawsze po obiedzie.
Krócej, ale częściej – aby ćwiczenia nie były nużące, ćwiczmy kilka razy
w tygodniu, ale krócej. Będą one wówczas efektywniejsze.
Nauka przez zabawę – mogą Państwo zachęcić dziecko np. do narysowania jak największej liczby obrazków z głoską, którą ćwiczymy lub poprosić
o wyszukanie w domu jak największej ilości przedmiotów, w których nazwach się ona ukrywa.
Nauka „przy okazji” - ćwiczyć można wszędzie, na spacerze, podczas przygotowania posiłku lub podczas swobodnych rozmów rodziców z dzieckiem.
Ćwiczmy razem – wspólne zabawy rodziców i rodzeństwa to bardzo dobra okazja do utrwalania głosek i wykonywania ćwiczeń artykulacyjnych, bawcie się w naśladowanie m.in lub „zgadul zgadulę” na daną głoskę. W ten sposób można wspólnie miło spędzić czas.
Dwie ważne cechy – bądź cierpliwy i konsekwentny.
Motywacja do pracy – musimy być wytrwali w dążeniu do celu oraz cieszyć się
i chwalić dziecko za każdy sukces.
Nagrody – może watro umówić się z dzieckiem, że za dobrą pracę na zajęciach otrzyma jakąś nagrodę np. wyjście do kina lub basen.
Kontakt z logopedą- rodzice powinni omawiać z logopedą postępy w pracy terapeutycznej dziecka.
Czas - należy dać dziecku czas na dojście do celu, nic nie przychodzi od razu. Ważna jest systematyczna praca.

Pamiętajmy, że opieka nad mową dziecka nie może ograniczyć się jedynie do planowanych zgodnie z programem, ćwiczeń logopedycznych w szkole. Na wymowę dzieci należy zwracać uwagę podczas swobodnych wypowiedzi uczniów, przy malowaniu, zabawie, rozmowie z kolegami. Podczas zabaw ruchowych, nauki piosenek czy wierszyków. Należy zwracać uwagę nie tylko na aktywny udział dzieci w tych czynnościach czy dobre opanowanie pamięciowe danego tekstu, ale także na wymowę. Pamiętajmy, że na sukces dziecka składa się praca logopedy, rodziców i dziecka.

Opracowała:
mgr Anna Chmiel

Bibliografia:

M. Malkiewicz, „Jarmark logopedyczny. Wybór zabaw wspomagających mowę przedszkolaków.”, wyd. HARMONIA, Gdańsk 2007r
R. Sprawaka, J. Graban, „Logopedyczne zabawy grupowe dla dzieci od 4 do 7 lat.”, wyd. HARMONIA, Gdańsk 2007r

Zamieszczono: 4 stycznia 2018 r.

Czy moje dziecko ma dysleksję? Wskazówki dla rodziców

Nie wszystkie dzieci pomimo dobrej sprawności intelektualnej, a niekiedy inteligencji powyżej przeciętnej mogą nauczyć się dobrze czytać i pisać. Rodzice martwią się tym, a nie zawsze potrafią pomóc swemu dziecku. Dziś zatem kilka podstawowych informacji nt. DYSLEKSJI, terminu stosowanego coraz częściej, a niekiedy nadużywanego.

Specyficzne trudności w pisaniu i czytaniu mogą dotyczyć DYSLEKCJI ROZWOJOWEJ, która –niestety- utrzymuje się przez całe życie. Dysleksję diagnozuje się tylko wtedy, gdy rozwój umysłowy dziecka jest prawidłowy i dziecko jest zdrowe. Nie diagnozuje jej się, gdy trudności szkolne wynikają z zaniedbań środowiskowych lub dydaktycznych (dziecko opuszcza lekcje, nie nadrabia zaległości, nie pracuje systematycznie). Dysleksja wymaga pracy terapeutyczno-wyrównawczej w szkole oraz wsparcia dziecka w domu, podczas odrabiania lekcji. W dysleksji rozwojowej wyróżnić można kilka jej postaci:

Dysleksja – specyficzne trudności w nauce czytania.
Dysortografia – specyficzne trudności w opanowaniu zasad ortografii.
Dysgrafia – specyficzne trudności w pisaniu –zaburzony poziom graficzny pisma.
Dyskalkulia –specyficzne trudności w uczeniu się matematyki.

Co może zaniepokoić rodzica i spowodować, że zacznie się on bardziej świadomie przyglądać swemu dziecku od najmłodszych lat:

obniżona sprawność ruchowa w zakresie całego ciała, np. trudności w zawiązaniem sznurowadeł, zapinaniem guzików, w posługiwaniu się nożyczkami, z jazdą na rowerku,
dziecko myli prawą i lewą stronę, ma trudności np. w układaniu puzzli, klocków, nie lubi rysować, odwzorowywać szlaczków według wzoru,
opóźniony rozwój mowy, dziecko myli litery, przekręca słowa podczas czytania, przestawia sylaby, litery, ma trudności w nauce na pamięć piosenek czy wierszy, ma wadę wymowy
trudności z koncentracją , ze spostrzeganiem i pamięcią wzrokową, czasem nadpobudliwość.

Oczywiście, nie wszystkie symptomy występują naraz, ale wystąpienie kilku z nich sygnalizuje rodzicowi, że warto porozmawiać z wychowawcą JUŻ W PRZEDSZKOLU, by szybko zacząć działać, gdyby zostały one potwierdzone i zdiagnozowane w Poradni.

CO WAŻNE! Nie każde dziecko, u którego zdiagnozowano „ryzyko dysleksji” musi stać się uczniem dyslektycznym. Wiele zależy od stopnia „ryzyka dysleksji” oraz wysiłku włożonego w niwelowanie trudności, czyli po prostu w pracę dziecka.

Co można poradzić rodzicom, którzy zauważyli powyższe trudności u swego dziecka?

Prof. dr hab. Marta Bogdanowicz stworzyła Dekalog Dla Rodziców Dzieci Dyslektycznych:

Nie –„nie czyń drugiemu, co tobie niemiłe”

Nie traktuj dziecka jak chorego, kalekiego, niezdolnego czy leniwego.
Nie karz, nie wyśmiewaj dziecka w nadziei, że je zmobilizujesz do pracy.
Nie łudź się, że dziecko z tego wyrośnie lub że je ktoś z tego wyleczy.
Nie spodziewaj się, że kłopoty dziecka pozbawionego pomocy ogranicza się do czytania
i pisania oraz skończą się w młodszych klasach szkoły podstawowej.
Nie ograniczaj dziecku zajęć pozalekcyjnych, aby miało więcej czasu na naukę, ale również nie zwalniaj go z systematycznych ćwiczeń.

Tak – „strzeżonego Pan Bóg strzeże”

Staraj się zrozumieć swoje dziecko, jego potrzeby, możliwości i ograniczenia.
Spróbuj jak najwcześniej zaobserwować trudności dziecka, skontaktuj się ze specjalistą.
Korzystaj z literatury fachowej i pomocy nauczyciela, terapeuty, logopedy, pedagoga.
Bądź życzliwym i cierpliwym przewodnikiem i towarzyszem dziecka w jego kłopotach szkolnych.
Chwal dziecko nie tyle za efekty jego pracy, ile za wysiłek włożony w nią.

Temat dysleksji jest bardzo obszerny, zachęcam więc do obserwacji dziecka, rozmów
z wychowawcami oraz do sięgania po literaturę fachową, której mamy sporo na rynku .

I pamiętajmy –uczeń z dysleksją też czyta książki!

Za:

Przewodniki dla rodziców dzieci z dysleksją: https://euroidea.files.wordpress.com/2012/10/przewodnik-dla-rodzicc3b3w-dzieci-z-dysleksjc485_e-book-pdf-web1.pdf
M. Bogdanowicz, Uczeń z dysleksją w szkole, poradnik nie tylko dla polonistów(Gdynia 2005)
M. Bogdanowicz, Recepty na dobre czytanie i pisanie, [w:] Jak pomóc dziecku z dysortografią, ODN Zielona Góra 2000) (oraz wiele innych pozycji tej autorki)

Zamieszczono: 11 grudnia 2017 r.

O hejcie i jego konsekwencjach

Co to jest hejting?

- Hejting to krytyczne odnoszenie się do drugiego człowieka z wrogą intencją obrażania go. Hejterem jest osoba, która wyraża nienawistne i agresywne komentarze w Internecie.

Skąd biorą się takie zachowania?

-Przyczyną hejtu może być potrzeba wyładowania frustracji, bolesnych, trudnych emocji czy zaniżone poczucie własnej wartości. Może być też chęć upokorzenia kogoś, poniżenia albo znieważenia
z różnych powodów.(…)niektórzy używają hejtu do prezentacji poglądów, wylansowania się, popisywania przed widownią. Taka popularność ma źródło
w krzywdzie drugiego człowieka.

Jacy ludzie hejtują?

- Hejter jest najczęściej sfrustrowanym, nieradzącym sobie z trudnymi emocjami człowiekiem, który ma potrzebę krzywdzenia innych. Może być inteligentny, ale inteligencja bez miłości rodzi przestępcę. Hejter żyje w lęku, ma małe rozeznanie w tym co dobre, i co złe. Jest też mało empatyczny.

Dlaczego hejt ma taką siłę?

- Hejt ma siłę wtedy, gdy jest kierowany do osoby, która ma często zaniżone poczucie własnej wartości, nie ma spójnej osobowości i łatwo ją zranić. Hejt dotyka osób słabszych, mniej odpornych. Jest mało merytoryczny, ale bardzo emocjonalny. Hejt działa w 3 strony: na ofiarę, na publiczność, na hejtera. Zjawisko hejtowania w sieci otwiera furtkę do agresywnych i przemocowych zachowań także w świecie realnym

Czy są statystyki dotyczące tego zjawiska?

- W 2016 r. NASK(Naukowa i Akademicka Sieć Komputerowa)opublikowała raport z ogólnopolskich badań nastolatków. Czują się oni w Internecie anonimowi. Dlatego tam wpuszczają tłumione emocje, często kierują nimi niskie pobudki np. zazdrość, a anonimowy przekaz zapewnia brak odpowiedzialności i bezkarność. I nawet jeśli w świecie realnym zachowują się zgodnie z normami, to w świecie wirtualnym mogą sobie folgować.

Hejt jest zjawiskiem wirtualnym, ale boli w realu

- Świat wirtualny jest tylko nośnikiem nienawiści dla hejtu, ale dzieje się w realu: realna osoba rani realną osobę. I chodzi o to, by zabolało. A boli szczególnie osoby niedojrzałe, które nie potrafią nabrać dystansu.

Dlaczego hejt jest taki groźny?

- Obniża samoocenę, w skrajnych przypadkach może doprowadzić do samobójstwa.

Jak bronić się przed hejtem?

-Są różne sposoby postępowania: można użyć prostych komunikatów: „nie podoba mi się to, co piszesz”, „przestań mnie obrażać”, „nie masz wiedzy na mój temat”. Można też poinformować administratora o naruszeniu regulaminu portalu. Wolność słowa nie jest oderwana od dobra, prawdy i wolności drugiego człowieka.

„Droga do bierzmowania”, dodatek do dwutygodnika „Droga”,
rozmowa z p. dr Karoliną Kmiecik–Jusięgą z Akademii Ignatianum w Krakowie

Zamieszczono: 3 grudnia 2017 r.

Myśl tygodnia

Człowiek szuka miłości, bo w głębi serca wie, że tylko miłość może uczynić go szczęśliwym.

kcek.pl